Przestrzeń w szafie

Kiedy mówię o OCD, ożywiają się ludzie, którzy przeważnie przy mnie milczą. Za to milkną ci, którzy zwykle są głośno - ciekawostka. Nad drugim faktem się nie zastanawiam, a pierwszy każe mi myśleć, że po prostu nie ma przestrzeni, gdzie osoby z problemami, mogą o sobie mówić, albo słuchać sobie podobnych. Nie ma przestrzeni, gdzie możemy być. Nie ma nas w rodzinach, w klasach, w pracy. Nie mamy swoich bohaterów literackich, nikt nie narysował komiksu o superbohaterze z depresją. W najlepszym razie mamy kozetki lekarzy. Tam jesteśmy sobą. Czasem. Tam jest nasza przestrzeń.

A przecież jesteśmy nie tylko tam. Mamy rodziny, czasem pracę, czasem szkołę. Czytamy książki, oglądamy filmy, rezerwujemy miejsca w hotelu. Bywa, że chodzimy do sklepów. Niektórzy z nas bardzo źle się tam czują. Niektórzy z nas wszędzie źle się czują, bo nigdzie nie znajdują zrozumienia. Więc siedzimy - każdy w swojej szafie. Myśląc, że prawo do wyjścia zdobędziemy, gdy jakoś zaczniemy przypominać zdrowych.

Wiele osób wymaga ode mnie, żebym udawała, że wszystko jest ok. Nie sądzę, by było to możliwe, aby przestali, więc odsuwam się jak najdalej. Nie marzę o zmianie. Jestem realistką. Ale chciałabym, by ktoś kiedyś narysował komiks o superbohaterze z OCD. I żeby ten bohater był przezajebiaszczy.